Strona:Helena Mniszek - Verte T.2.djvu/70

 — Do widzenia, druhy, do wiosny.
 Sanki już czekały na nią. Uniewicz, który odprowadzał ją na stację, niecierpliwił się.
 — Będzie późno na pociąg, na „decug“ następny za długo czekać.
 Gorska roztargniona ściskała wszystkich serdecznie, cały dwór ją żegnał i służba leśna, wiedząc, że jedzie na ślub. Elża ucałowała panią Jasiową, sybiraka Krywejkę, Stacha Domalewskiego, Piotra, wszystkie baby i dziewki z czeladnej, dość czule uściskała się z babką, ale, gdy przypadła do rąk starego Burby, łkanie nagłe, gwałtowne szarpnęło jej piersią. Pan Cezary przytulił wąsy do jej skroni z uczuciem, w którym był nowy lęk.
 — Co ci to, dziecinko, co ci jest, Elżuśka?..
 Palcem drżącym naznaczył krzyż na jej czole.
 — Detynko, uspokój się, niech cię Bóg błogosławi — rzekł wzruszony niezwykle.
 — Toż przed tobą szczęście, a miłość i radość — dodała czule Burbina.
 — Córką nam jesteś, będziesz synową najmilszą — rzekł pan Cezary, — a ot patrz... i oni żegnają panią Gorską, by powitać Burbinę — wskazał na niedźwiedzia, łaszącego się, i na wielkiego brytana.
 — Kajtuś! Murmyła!
 Elża całowała ulubieńców w brunatne i płowe kudły, a oni wspierali się na niej łapami, przyzwyczajeni do pieszczot.
 Wreszcie sanie ruszyły. Murmyła, skomląc, rzucił się na stopnie.
 Wtem Elża zatrzymała gwałtownie stangreta.
 — Łukaszu, zawróćcie, prędko.
 — Co się stało?.. — pytali z ganku.
 — Zapomniałam coś ważnego.
 Wbiegła do swego pokoju i po długiej chwili wróciła.
 — Przepraszam, że tak marudzę — rzekła, niosąc sporą paczkę w ręku.
 — Pewno jakie nowe utwory do druku, będziemy czytali na wiosnę — zawołał pan Cezary.
 Powtórne pożegnania i konie skoczyły do biegu.
 Elża wkładała paczkę do podręcznej walizki, ale usunął się papier, w który paczka była zawinięta. Uniewicz dojrzał krokodylą okładkę zeszytu. Poznał go.
 — Czy to było takie pilne i... konieczne... poco to pani z sobą teraz zabiera?..
 Spojrzała na niego bystro.
 — Ten zeszyt musi iść ze mną, nie rozumiem, jak mogłam o tem zapomnieć.
 — Czy będzie on zawsze z panią?..
 Chwilę milczała.