Strona:Helena Mniszek - Zaszumiały pióra.djvu/176

 — Ach! ojciec każe jechać... porywają cię, moje dziecko — chodźcie, niech was pobłogosławię.
 — Klęknijcie przed rodzicami — wygłosił z całą powagą Julek Lacki.
 Panna Emilja zgięła kolano, ale Różański nie drgnął; spokojnie lecz stanowczo uwolnił rękę z uścisku narzeczonej i rzekł z akcentem prawie groźby:
 — Przedtem proszę o chwilę rozmowy... na osobności.
 — Czy tylko ja mam iść? — spytał stary Lacki, trochę zdziwiony.
 — O nie! proszę wszystkich państwa i pannę Emilję również.
 Poszli do sąsiedniego pokoju, Różański na końcu z jakimś zagadkowym uśmiechem na ustach, muskając elegancki wąs. Wszedł ostatni i zamknął drzwi za sobą.
 W salonie panie i panowie zgrupowali się w ciasne koło, poszły w kurs szepty i uśmieszki, odezwały się głosy.
 — Chyba po błogosławieństwo?
 — Nie godniśmy takiej uroczystości.
 — Dziwna to jakaś para!
 — To jest właściwie dziwna panna młoda, jak pogoda w marcu, tu chmury, tu słońce; na takiem weselu jak żyję nie byłem, sam początek oryginalny.
 — Chyba o północy ten ślub będzie?
 — Jeżeli będzie notabene.
 — Ale Różański wspaniały, co za uroda, postawa, jaka dystynkcja, o! bardzo może się podobać.
 — Ha! inni wolą jego czwórkę arabów i liberję.
 — I wiedeńską karetę.
 Wszyscy szeptali, każdy objawiał swe zdanie.
 Staś wziął na stronę kuzyna.
 — Zrozumiałeś? — spytał.
 — Okropność! — odparł pan Stefan.
 — Tedy powiadam ci, że potrafiła zadziwić nawet mnie, chociaż nazwałeś mnie cynikiem. Potwór nie kobieta. Ale czy uważasz, jak się wszystko sprawdza, co przepowiedziałem? Czytam, jak z książki proroctwa i będę zgadywał do końca, zobaczysz.
 — Szkoda mi Różańskiego.
 — Już ty się o niego nie troszcz!