Strona:Helena Mniszek - Zaszumiały pióra.djvu/79

 Wyjrzał na korytarz i zawołał na konduktora.
 — Niech tu przyniosą moje rzeczy.
 Przy rozkładaniu walizek nie zamienili ani słowa. Gdy pociąg ruszył, usiedli naprzeciw siebie w milczeniu. On pochylił się do niej.
 — Pani Anno, czy jestem wielkim intruzem?...
 — Choćbym nawet powiedziała: tak, pan by na to nie zważał.
 — Wolałbym jednak — nie.
 — Więc powiem coś trzeciego: jest mi to obojętne.
 — Brawo! ja tak mówić nie mogę, wolę jechać z panią niż z jakąś tłustą bankierową, albo w pustych ścianach.
 — Słowem szanse możliwe.
 — I dobrze nam z tem.
 Patrzał na nią przenikliwie.
 Anna cofnęła się w tył, i oparta o poduszki, spojrzała mu śmiało w oczy.
 — Czy pan także do Warszawy?...
 — Tak, jadę w swoich sprawach, a pani?....
 — Ja do krewnych, na krótko.
 W każdym razie obejrzy pani miejscowe wystawy sztuk pięknych, mówiąc nawiasem sztuk średnich, gdyż na prawdziwe piękno mamy zawsze posuchę. Będzie pani na paru operach.
 — Zapewne, po raz setny odwiedzę wszystkie zakamarki godniejsze uwagi.
 — I po raz setny wyjdzie pani znudzona.
 — Znudzona?... to za silne, nie zachwycona, wyłączam opery, które zawsze lubię.
 — A więc muzykę, jest pani złożona z tonów i refleksów bardzo subtelnych.
 — Lecz nie zawsze harmonijnych, miewam dysonanse.
 Skoro je pani odczuwa, to znak osobistego krytycyzmu, analizy jaką pani nad sobą rozciąga.
 — Jest to system dobry, ale męczący.
 — I pouczający, a bez walki nic.
 — Jednak szczęśliwe są natury nie patrzące w siebie, ani po za siebie, żyją w miejscu, bez pragnień, dążeń, a zatem i krytycyzmu.