Strona:Helena Mniszek - Zaszumiały pióra.djvu/81

im więcej się ich poznaje tem większa ochota do śmiechu, a mniejsza do życia. To dowodzi pewnej krańcowości, bo już na płacz nie znalazła pani zastosowania, a płacz to przecie objaw pośredni.
 — Bo ludzie nie są warci płaczu.
 — Tylko śmiechu, dobrze. Ale czemuż tak raptowny przeskok od śmiechu do śmierci?
 — To są rzeczy różne, śmiech dla nich, śmierć dla mnie, gdybym już nie mogła ich znosić.
 — Z tem się nie zgadzam, zamarna idea, aby dla niej pozbawiać świat takiej istoty jak pani.
 — Gdyby mnie ludzie tak zrazili, że marzyłabym o śmierci, co by było wówczas światu po mnie?.....
 — Bardzo wiele! wskazać pani inny cel, inne horyzonty, gdzie by pani ludzie nie dosięgli.
 — Czy pan rysuje obraz klasztoru? to nie dla mnie.
 — Nie, ja zmierzam do zamążpójścia pani.
 — Rzuciła się w tył niecierpliwie, ironiczny wyraz osiadł na jej twarzy.
 — Ach! i pan?... myślałam, że choć pan odstąpi od tego szablonu wydawania mnie za mąż. Zresztą jeśli by mnie ludzie zrazili, czyż mogłabym iść pośród nich znowu?...
 — Owszem! iść ręka w rękę z człowiekiem, któryby się świata nie bał, a z ludźmi dał sobie radę.
 — Więc musiałby w nich wierzyć.
 — Nie koniecznie, mógłby ich równie dobrze puszczać kantem.
 — To rzadki wytwór ludzkości — taki człowiek.
 — Czyż pani wszystkich, bez wyjątku podsumowuje pod swój kodeks?....
 Zamyśliła się.
 — No nie, ja zresztą nie doszłam jeszcze do takiej ostateczności. Niekiedy doznaję wrażeń przeciwnych, są ludzie, którzy mnie nawet pociągają, wzbudzają ufność, którym wierzę.
 — Doskonale! między nimi wybrać człowieka zastosowanego do pani, i w drogę, na przestworza! a ludziom rzucić na pożegnanie spazm ironicznego śmiechu.
 — Powtarzam panu to nie dla mnie. Szablon, szablon!