Strona:Helena Mniszek - Zaszumiały pióra.djvu/83

 — Względem mnie jest źle użyty, — przerwała lekko wznosząc ramiona.
 — Pani daruje, lecz sąd o tem ma zawsze druga połowa rodu ludzkiego. Wracam do rzeczy: Nie jest pani emancypantką, chociaż wysoce kulturalną kobietą, czyli że wszystkie cechy jakie wymieniłem, sformułowane, wytworzą stanowczy wniosek, że pani samotnie żyć może, ale szczęśliwą być nie potrafi i jak mimoza wśród piasków zwiędnie pani prędko, tak moralnie jak i fizycznie. A to by była szkoda nie do darowania. To punkt pierwszy.
 — I ostatni chyba?
 — Czy znudziłem panią?
 — Co znowu?... — rzekła żywo. — Przeciwnie, to co pan mówi zajmuje mnie bardzo, pan mnie znudzić nie może.
 — A jednak nazwała mnie pani szablonowym?...
 — To w innej kwestji, to co innego.
 — Właśnie teraz o tej innej kwestji będę mówił, raczej bronił się. Pani twierdzi, że szablonem jest moja troskliwość o pani secundo voto, otóż ja temu zaprzeczam.
 Poruszyła się żywo.
 — Już widzę, że się omyliłam, pan głębiej tłómaczy swą troskliwość i mówi pan z zasady, podczas kiedy inni tylko dla braku tematu, lub z obowiązku pochlebienia mi, że o mnie i o małżeństwie razem można jeszcze mówić. Miłosierne dusze! To jedynie nazywam szablonem.
 — I jest pani w prawie; ja mówiłem z przekonania, a po drugie mam w tem osobisty cel.
 Otworzyła szeroko oczy.
 — Cel? — jaki? — spytała.
 Podsunął się bliżej i wziął obie jej ręce w swe gorące dłonie.
 — Abyśmy razem szli w przestworza i abyś wsparta na mojem ramieniu mogła rzucić ludziom spazm ironicznego śmiechu.
 Głos jego o niskich tonach brzmiał uroczyście.
 Anna zbladła, cofnęła się przestraszona, a le trzymał jej ręce jakby w kleszczach. Fala krwi uderzyła jej do głowy oblewając twarz i szyję.
 — Panie, co to znaczy?. — wyjąknęła.
 — Chcę abyś mi podała rękę, została moją żoną.