Strona:Helena Mniszek - Zaszumiały pióra.djvu/90

 — Rozkoszne miasto!
 Lulu zaczyna się zapalać.
 — To właściwie nasza stolica! w Warszawie nawet Jockey-Clubu nie ma.
 — Co tu jest?... zżymnęła się księżna Ida — prócz Hersego, który.... ujdzie, więcej nic.
 Lulu uśmiechnął się.
 — Przedtem jednak muszę odbyć niemiłą podróż na Ukrainę do swoich dóbr.
 Hrabia Artur spytał naiwnie.
 — Pan się niemi zajmuje?....
 — Wyciskam, — odrzekł Lulu z dowcipną miną, wysuwając głowę naprzód; ręką robił ruch jakby wytłaczał mokrą gąbkę.
 — Ach tak! cela v a sans dire!
 — Pocóżby inaczej jeździł? — wzruszyła obnażonemi ramionami piękna Wika.
 — A panie jakie snują projekta na zimę?.....
 — O bardzo urozmaicone, bardzo poważne. Namawiam księżnę, aby towarzyszyła nam w podróży — mówiła Wika. Jedziemy liczną paczką, na Wiedeń, Rywierę. Będziemy w Paryżu, nawet tam najpierw, bo nęcą nas wyścigi i miejscowy highlife.
 — O! to projekta rozległe.
 — Jeszcze nie wszystkie, mamy być w Madrycie na walce byków.
 — Aż tak?....
 — A tak, na walce byków — potwierdziła Wika z triumfem. To musi być bajeczna przyjemność, rozkosz podniecająca nerwy. Marzyłam o tem zawsze.
 — I mnie to dziwnie ciągnie — zaśmiała się Ida — potrzebuję takich wrażeń, aby żyć. U nas ich brak szalenie. Teatr blady, nie sprawia emocji, jedynie operetka daje czasem żywszy impuls. Cyrk nędzny.
 Lulu ujął się.
 — No, walki siłaczów niezłe, to drażni.
 — Tak, byłam parę razy, ale denerwuje mnie zawsze wyjąca tłuszcza na górze, nawet w loży nie można swobodnie patrzeć.
 Hrabina Wika zmysłowo odchyliła swe perłowe ząbki z karminowych ust.