Strona:Helena Mniszek - Zaszumiały pióra.djvu/91

 — Ja lubię siłaczów, szczególnie ten jeden taki piękny jak posąg, nazywał się Freszt. Gladjator prawdziwy.
 Ida skrzywiła się.
 — Mnie tylko zajmowała ich energja, i takie bajeczne muskuły.
 — Zazdroszczę paniom Madrytu — mówił Lulu.
 — Więc jedźmy razem.
 — Z żalem, lecz nie mogę, mam pewne sprawy we Widniu.
 — Erotycznej natury — bąknął brzegiem ust hrabia Artur.
 Obie panie ciekawie błysnęły oczyma. Lulu patrząc na hrabiego położył palec na ustach.
 — Dyskrecja hrabio.... szepnął z uśmiechem i dodał głośno.
 — Mam się tam zjechać z przyjaciółmi, Jockey-Club nas zjednoczy.
 — Pękną tysiączki — rzekł młody hrabicz.
 Lulu spojrzał na niego z góry.
 — Mam ich dosyć, Ukraina mi dostarcza, zresztą nie daję zasypiać jej, żądam stale dochodów i administracja musi dawać.
 — A strajków u pana nie było? — spytał hrabia.
 — Nie uważałem na to, to rzecz administracji. Ja muszę mieć pieniądze i dają mi je.
 — Podobno w tamtych stronach społeczny ruch rozwinięty?
 — Nie słyszałem, może wśród drobnych obywateli.
 — Owszem było parę nazwisk naszych, myślę jednak, że i oni robili społeczność tylko dla rozrywki. To ma nowy smak, przytem wzbudza zaciekawienie u plebsu. Jedni dążą w ten sposób do zabawy, inni dla rozgłosu.
 — Bo nam już wiele rzeczy spowszedniało — odrzekła Ida — pragniemy nowości, a tych niema. Wieczny głód wrażeń.
 Lulu wysunął głowę naprzód mrużąc oczy.
 — Ja prócz wrażeń pragnę jeszcze jednego motoru do życia, najgłówniejszego...
 — Miłości?... — podchwyciła Wika.
 — Mamony
 Wszyscy potwierdzili, Wika wzruszyła ramionami.
 — Ja tam o to nie dbam, muszę mieć dużo złota i mąż mi daje.