Strona:Helena Mniszek - Zaszumiały pióra.djvu/97

 — Co?... co? nie rozumiem!
 — A u nas już ich... nie wiele.
 Zgromadzenie poruszyło się. Panowie powstali rozległy się głosy chłodne, zawiedzione ostatecznie.
 — Choćby pan miał pieniądze — mówiono do Krezusa — to nie jest cel pakować w bierhalle zagraniczne i rozpajać lud do reszty. Restauracje również nie na czasie.
 — Co do podwyższenia płaty, to żaden z nas na to się nie zgodzi, z tej racji, że na to nie ma. Podwyżki były po strajkach, są już wyżyłowane, więcej dać nie możemy.
 — Filantrop ja z cudzej kieszeni, — padł jeden głos.
 — A teatr jest głupstwem, tam gdzie brak szkół, analfabetom potrzebniejszy belfer, niż aktor.
 — Myśmy pozakładali ochronki, ale te nic nie znaczą wobec ogromnej potrzeby oświaty.
 — Liczyliśmy na pana i jego dawne obietnice. Społeczeństwo wymaga ofiar, nie okruszyn.
 Gdy po chłodnych pożegnaniach z obrażonym Krezusem „bracia patryjoci“ rozjechali się, on mówił do żony z ironiczną miną.
 — To profani! nie potrafili ocenić moich pomysłów. Cóż wznioślejszego jak dać ludowi byt i sztukę?....
 Krezusowa leżąc na kanapie ziewnęła rozkosznie.
 — Mówiłam ci daj pokój, nie wdawaj się z nimi, sameś sobie winien.
 On kręcił głową i uśmiechał się.
 — Dziwni, dziwni ludzie — powtarzał.
 Pani nagle zerwała się z kanapy.
 — Mój drogi mówmy o balu! już za parę dni. Co ty sobie myślisz?....
 Krezus ożywił się.
 — A prawda! no więc? mów. Plan powzięty, opracowałaś go pewno?...
 — Naturalnie ze szczegółami. Otóż najpierw bal, z udziałem muzyków i śpiewaków. Przytem rakiety, ognie bengalskie, potem turnieje. Mam zamiar urządzić konnego kadryla. No, i zresztą polowanie par force. To już twój wydział a na jesień uciekamy za granicę, prawda?....