Strona:Henryk Bereza - Sztuka czytania.djvu/189

EDEN

 Świat swojej wyobraźni poetyckiej wyraził Tadeusz Nowak w języku prozy w zbiorku przepięknych opowiadań „Przebudzenia“ (1962). Poezję na rzecz prozy zdradzają najczęściej ci poeci, którym wysychają jakieś źródła twórczości poetyckiej. Proza poetów jest zazwyczaj bardzo różna od ich poezji. Proza Tadeusza Nowaka jest niemal identyczna w swoich treściach z jego poezją. Nowak jak gdyby zapragnął ten sam świat wyobraźni utrwalić na inny sposób, w innej literackiej technice. To by znaczyło, że źródła jego wyobraźni poetyckiej są żywe. Z pewnością. Ale tylko dlatego, że Nowak z samozaparciem się ich trzyma. One nie tyle żyją, co trwają. Przy ustawicznej pielęgnacji. Na zasadzie rezerwatu. Nowak robi wszystko, żeby rezerwat zachować. Chyba wie albo przeczuwa, że rezerwatowi grozi zagłada. Musi wiedzieć, jeśli nie jest natchnionym albo oszalałym stróżem rezerwatu. Może zresztą jest i może do końca nie zechce przyjąć do wiadomości, że cokolwiek się skończyło. Prawdziwym poetom wszystko się może zdarzyć, a Tadeusz Nowak jest najprawdziwszym poetą.
 „Przebudzenia“ są przepięknym zapisem świata poetyckiej wyobraźni chłopskiego dziecka. Doskonała jedność tego świata. Doskonała wszechwładza wyobraźni nad wszystkim. Nad każdym doświadczeniem. Nad każdym uczuciem. Nad każdą myślą. Nad rze-