Strona:Henryk Bereza - Sztuka czytania.djvu/58

ZAGŁADA

 Gdy w roku 1954 została opublikowana powieść Leopolda Buczkowskiego „Czarny potok“, Lesław Bartelski przypominał na łamach „Twórczości“ (1955 nr 6): „«Czarny potok», którego ukazała się część pierwsza pt. «Heindl», zamierzona jako człon trylogii, jest drugą z kolei po «Wertepach» powieścią niespełna pięćdziesięcioletniego autora, znanego skądinąd grafika. «Wertepy», książka o życiu Zaserecia i Dolinoszczęsnej, o zagubionych, kresowych wsiach z pogranicza Podola i Wołynia, ukończona w 1937  r., skonfiskowana następnie przez cenzurę sanacyjną, opublikowana została po wojnie. Jury nagrody Odrodzenia wyróżniło ją zaszczytnie w 1947 r. jako jedną z najlepszych książek. «Czarny potok» — niech nas nie myli data wydania — napisany został w 1948 r. i od tego czasu tułał się po wydawnictwach.“ Po „Czarnym potoku“ opublikował Buczkowski powieść „Dorycki krużganek“ (1957) i tom opowiadań „Młody poeta w zamku“ (1959). Te cztery książki składają się na całość dotychczasowego dorobku literackiego pisarza, który spotkał się ze zdeklarowanym entuzjazmem bardzo różnych krytyków (między innymi Kazimierz Wyka, Stefan Lichański, Janina Preger).
 Bez wątpienia proza Leopolda Buczkowskiego jest zjawiskiem wybitnym. Jakkolwiek by się oceniało te