jego egzystencya była nietylko wewnętrznie ale i na zewnątrz walką. Zrozumieć łatwo przejście od tych twardych warunków życia do dzikości, namiętności i nieumiarkowania.
W r. 1850 wyszedł Catilina. W następnym roku rozpoczął Ibsen wydawnictwo tygodnika, w którym zamieszcza swoje liryczne i satyryczne utwory.Tego samego roku dostał posadę instruktora w świeżo otwartym teatrze w Bergen a w 1882 odbył krótką podróż po Danii i Niemczech, w celu poznania teatrów. W r. 1867 został artystycznym dyrektorem norwegskiego teatru w Krystyanii a w rok później ożenił się z obecną swoją żoną, pasierbicą autorki, pani Thoresen. Gdy teatr w r. 1862 zbankrutował, opuścił Ibsen wkrótce potem Norwegią i odtąd przeważnie mieszkał w Rzymie. Przed odjazdem napisał mnóstwo pieśni lirycznych i kilka dramatów. Jak jako dyrektor teatralny w Norwegii był przedmiotem ustawicznych napaści prasy, tak, zdaje się, wogóle żył na wojennej stopie ze swoimi rodakami (patrz n. p. przedmowę do drugiego wydania Komedyi miłości). W kraju musiał walczyć z potrzebą a powszechnie mówią, że w Rzymie wprost nędzę cierpiał w czasie, kiedy Brand wyszedł w Kopenhadze.
Strona:Henryk Ibsen.djvu/020
Ta strona została przepisana.
