Strona:Henryk Ibsen - Peer Gynt.djvu/148

 PEER:  Nic! Chleba
Mam kąsek; kopałem złoto i znów potem
Wypadło mi się rozstać z zarobionem złotem;
Między mną a fatum snać nie było zgody!
Powierzyłem panu wszystkie swe dochody,
Których mi dotychczas djabli nie zabrali.
 KAPITAN: Można z tem porządnie pożyć jakoś dalej
Śród swoich. —
 PEER:  Ja nie mam nikogo. Wujaszka
Nikt tam bogatego nie czeka. Ot, fraszka,
Przynajmniej nie będzie ścisku.
 KAPITAN:  Jest i burza!
 PEER: Jak już powiedziałem, kwota, choć nieduża,
Do rozporządzenia — jeśli trzeba komu
Naprawdę.
 KAPITAN: To ślicznie! Każdy z nich ma w domu
I żonę i dzieci... Zarobek niełatwy...
A jeśli coś ekstra przyniosą dla dziatwy,
To już uroczystość jest niezapomniana.
 PEER: Co? Żona i dzieci?... A więc, proszę pana,
Żonaci?
 KAPITAN: Żonaci! Tak, wszyscy żonaci
I wszyscy nędzarzami; lecz najniebogaciej
To już ma się kucharz: u tego człowieka
Sama bieda z nędzą.
 PEER:  Żonaci?! Więc czeka
Ktoś na nich w chałupie i może się cieszy,
Gdy wrócą?
 KAPITAN: Tak bywa śród tej biednej rzeszy.
 PEER: A potem?
 KAPITAN:  A potem zasiędą w swem kole —
Baby coś przyrządzą...
 PEER:  Czy może na stole
Zjawi się i świeca?