Strona:Henryk Ibsen - Peer Gynt.djvu/153

 PASAŻER: Na wysokość domu fala się dziś wspina.
Czuję, jak do gęby napływa mi ślina:
Ileż to się statków rozbije w tej porze,
Ile trupów wchłonie wygłodniałe morze...
 PEER: Niechże Pan Bóg broni! Obawiam się wielce...
 PASAŻER: Widziałeś pan kiedy wisielce — topielce?
 PEER: Co?
 PASAŻER: Trupy się śmieją, lecz jakby z rozpaczy;
Każdy się z nich w język ukąsiłby raczej.
 PEER: Daj pan temu spokój!
 PASAŻER:  Jedno li pytanie:
Gdyby tak naprzykład, kochany mój panie,
Ten statek się rozbił i ugrzązł tu na dnie?
 PEER: Pan sądzisz?...
 PASAŻER:  Ja nie wiem, lecz, gdy tak wypadnie,
Że ja wyjdę cało, a pan zginiesz?...
 PEER:  Brednie!
 PASAŻER: Ja tylko tak mówię, ale mina rzednie,
Gdy człowiek pomyśli, że możliwość taka
Istnieje... I wówczas sięga się do saka
Po grosik ofiarny...
 PEER: (sięga do kieszeni)
 Owszem, jest ich kupa...
 PASAŻER:
Nie o grosz mi idzie — o pańskiego trupa!
 PEER: Tego już zanadto! Dowcip niegłęboki!
 PASAŻER:
Ależ, drogi panie, chcę mieć pańskie zwłoki,
Nic więcej!... Dla celów naukowych.
 PEER:  Proszę,
Suń się pan!...
 PASAŻER: Lecz rozważ, cóż to za rozkosze,
Jeżeli wzorowo otworzą twe wnętrze,