Strona:Henryk Ibsen - Peer Gynt.djvu/27

 JEDNA Z KOBIET: (zajmując miejsce wśród grupy, siedzącej na belkach)
Co? Narzeczona? E, tych łez nie szkoda!
Wiadomo: płacze każda panna młoda.
 KUCHARZ: (do innej grupy)
No, pijcie! Pijcie, kochani ludkowie!
 JEDEN Z MĘŻCZYZN:
Nazbyt dolewasz, nie wyjdzie na zdrowie.
 PAROBEK: (do grajka, przebiegając z dziewczyną pod rękę) Grajże, Guttormie, a grajże od ucha!
 DZIEWCZYNA:
Niech świat się wali! Niech świat cały słucha!
 DZIEWCZĘTA: (otaczając kołem tańczącego parobczaka) To ładny skok był!
 JEDNA Z DZIEWCZYN: Tęgie ma kolana.
 PAROBCZAK: (tańcząc)
Sufit daleko, jeszcze dalej ściana!
 NARZECZONY: (zbliża się do ojca, stojącego razem z innymi — niezadowolony ciągnie go za rękaw)
E! Ona nie chce…
 OJCIEC:  No, to idźże do niej!
 NARZECZONY:
Siedzi zamknięta, wciąż ode mnie stroni.
 OJCIEC: Poszukaj klucza!
 NARZECZONY:  Gdzieś go djabli wzięli.
 OJCIEC: Et, dureń jesteś.
 JEDEN Z PAROBCZAKÓW: (z poza domu)
 Hej, coraz weselej!
Peer Gynt tu idzie.
 KOWAL: (który dopiero się przybliżył)
 A któż tego draba
Zaprosił tutaj?
 KUCHARZ: Nikt.

(odchodzi ku domowi)