Strona:Henryk Ibsen - Peer Gynt.djvu/32

 PIERWSZY PAROBCZAK: (szeptem)
już się rozgrzewa.
 DRUGI PAROBCZAK:  Ba, rzecz to wiadoma.
 KILKU: (otoczywszy go kołem) Pokaż, co umiesz!
 PEER:  Daremna oskoma,
Jutro!
 INNI: Nie, dzisiaj! Pokaż dzisiaj, Peerze!
 JEDNA Z DZIEWCZYN: Umiesz czarować?
 PEER:  Umiem — mówię szczerze —
Wywołać djabła…
 JEDEN Z MĘŻCZYZN: E, prababki nasze
Już to umiały…
 PEER:  Łżesz! Pluć sobie w kaszę
Nie dam bynajmniej! — Skądże to umiały?…
Raz go zakląłem w orzech; trząsł się cały, —
A wiecie, orzech ten był robaczywy.
 KILKU: (śmiejąc się)
Pomyśleć sobie — to nie żadne dziwy!
 PEER: Klął, jęczał, błagał, wszystko obiecował,
Co tylko zechcę…
 JEDEN Z MĘŻCZYZN: I w dziurę się schował?
 PEER: Juści, bo musiał. Zalepiłem dziurę!
Hej! Jaką on tam robił awanturę!
Syczał i brzęczał…
 JEDNA Z DZIEWCZYN: Coś takiego, wiecie!
 PEER: Jak trzmiel, tak brzęczał.
 JEDNA Z DZIEWCZYN: Dziś chodzi po świecie.
Czy jest w orzechu?
 PEER:  Nie, nie! W złą godzinę
Uciekł — i jemu przypisuję winę,
Że mnie pan kowal nie lubi.
 JEDEN Z PAROBCZAKÓW: A czemu?
 PEER: Idę do kuźni, mówię po dobremu,
Żeby mi kowal rozłupał orzeszek…