Strona:Henryk Ibsen - Peer Gynt.djvu/42

 INGRYDA: (wybucha płaczem) Oszukałeś mnie?!...
 PEER:  Bezwiednie
Uległaś mi?!...
 INGRYDA: Serce boli,
Żem pozbyła się swej woli.
 PEER: A mnie uniósł dziki szał!
 INGRYDA: (groźnie) Będziesz za to jeszcze miał!
 PEER: Niema takiej ceny w świecie,
Bym jej nie dał.
 INGRYDA:  Ano, przecie
Pożałujesz!...
 PEER:  Precz!
 INGRYDA:  Odchodzę.
Lecz zapłacisz za to! Srodze
Mścić się będzie twoja wina!

(schodzi wdół)

 PEER: (milczy chwilę, potem z krzykiem)
Niech was wszystkie zła godzina!
 INGRYDA: (odwraca głowę i woła szyderczo)
Oprócz jednej!
 PEER:  Tak, prócz jednej!

(odchodzą każde w inną stronę)

Nad jeziorem górskiem.

Brzegi mokre, bagniste. Nadciąga burza. — AASA rozglą­da się na wszystkie strony i wydaje trwożne okrzyki. — SOLWEJGA z trudem podąża za nią. Nieco wtyle RODZICE jej i HELGA.

 AASA:
Wszystko dziś się sprzęga przeciwko mnie biednej!
Niebiosa, i góry, i wrzące siklawy!
Przeciw niemu radby pójść i kłąb ten mgławy,
I ta głąb jeziorna pochłonąć go rada,
I piargby go zabił, który z wierchów pada!