Strona:Henryk Ibsen - Peer Gynt.djvu/65

Nie patrz tak trwożnie, o, nie patrz tak skromnie!
W łeb mu psałterzem! Inaczej już po mnie!
 KRZYK PTAKÓW: Chwieje się, chwieje!
 GŁOS:  Już on nasz!
 KRZYK PTAKÓW:  Hej, siostry!
 PEER: Nie męczcie mnie tak! Ból to nazbyt ostry,
Zbyt drogo człowiek okupuje życie!

(pada)

 KRZYK PTAKÓW:
Pada! Hej, Krzywy, już po jego bycie!
Brać się do niego! Rozszarpać!

(zdala słychać dzwony i pobożne śpiewy)

 KRZYWY: (maleje coraz to bardziej, wkońcu znika)
 Niestety.
Był nazbyt silny! Przy nim są kobiety.

Wschód słońca.

W górach przed szałasem Aasy. Drzwi zaryglowane. Naokół pustka i cisza.

 PEER: (śpi obok szałasu — budzi się, spogląda tępym i leniwym wzrokiem naokoło — splunąwszy)
Żeby to człowiek miał solone śledzie.

(spluwa znowu; równocześnie spostrzega HELGĘ, nad­chodzącą z koszem żywności)

Mała, ty tutaj? A cóż cię tu wiedzie?
 HELGA: Solwejga...
 PEER:  (zrywa się) Gdzież jest?
 HELGA:  O, tam za szałasem.
 SOLWEJGA: (niewidzialna) Ani się ruszaj!
 PEER: (staje w miejscu)  Myślisz, że ci czasem
Zrobię co złego!
 SOLWEJGA: Wstydź się!