Strona:Henryk Ibsen - Wybór dramatów.djvu/481

 ELLIDA. Coś podobnego.
 WANGEL. Cóż ty wiesz o nim?
 ELLIDA. Nic nad to, że od młodości był na morzu i odbywał długie podróże.
 WANGEL. I więcéj nic?
 ELLIDA. Nic. Nigdyśmy o tém nie mówili.
 WANGEL. Więc o czémże?
 ELLIDA. Mówiliśmy najwięcéj o morzu.
 WANGEL. Aa... O morzu.
 ELLIDA. O burzach i ciszy, o ciemnych nocach na morzu, a także, o morzu w dniach promiennych. Najwięcéj jednak mówiliśmy o wielorybach, delfinach, psach morskich, które tam na północy wygrzewają się na skałach, w południowych godzinach, mówiliśmy o mewach, orłach morskich i morskiém ptactwie. I wyobraź sobie, gdyśmy o tém rozmawiali, zdawało mi się, że zwierzęta i ptaki morskie były z nim spokrewnione.
 WANGEL, A ty, Elido?
 ELLIDA. Mnie było tak, jakbym ja także była z niemi wszystkiémi pokrewna.
 WANGEL. Tak, tak. I dlatego to, zaręczyłaś się z nim.
 ELLIDA. Tak! on mówił, że ja to muszę uczynić.
 WANGEL. Musisz? Czyż nie miałaś własnéj woli?
 ELLIDA. Nie, nie miałam, gdy on był przy mnie. O, w jego nieobecności, zdawało mi się to niezrozumiałém.
 WANGEL. Czy często się z nim schodziłaś?
 ELLIDA. Nie, nie często. Jednego dnia przyszedł obejrzeć latarnię morską i wtedy go poznałam. Potém spotykaliśmy się tu i tam, ale wówczas téż stał się ten wypadek z kapitanem i on musiał się oddalić.
 WANGEL. Mów mi jeszcze o tém.
 ELLIDA. Raz bardzo rano, około świtania, odebrałam od niego kartkę, ażebym przyszła zaraz na przylądek Bratthamer, wiesz, leży on pomiędzy latarnią morską a Skiöldwik.
 WANGEL. Wiem, wiem, znam dobrze to miejsce.
 ELLIDA. Pisał, bym tam zaraz przyszła, bo chce ze mną mówić.
 WANGEL. I poszłaś?
 ELLIDA. Tak. Nie mogłam inaczéj uczynić. Tam opowiedział mi, że w nocy zabił kapitana.
 WANGEL. Więc sam to powiedział. Powiedział bez ogródki?
 ELLIDA. Tak. Ale jak mówił, uczynił tylko to, co mu nakazywała sprawiedliwość.
 WANGEL. Sprawiedliwość? Dlaczegóż go zamordował?