Strona:Henryk Ibsen - Wybór dramatów.djvu/522

 BOLETA. Mnie się to zdaje zupełnie niepodobném. Pan, który był moim nauczycielem... Nie mogę sobie wyobrazić, bym była z panem w innym stosunku.
 ARNHOLM. Skoro jesteś o tém przekonaną... Jednak nasze układy pozostają niezmienne.
 BOLETA. Jak to pan rozumie?
 ARNHOLM Naturalnie dotrzymam moich obietnic, postaram się, ażebyś stąd wyjechała i poznała świat, żebyś się uczyła tego, czego pragniesz, miała zapewniony spokojny byt. Przyszłość twoją zabezpieczę także, Boleto. Znajdziesz we mnie zawsze wiernego, oddanego ci przyjaciela, na to możesz z pewnością rachować.
 BOLETA. O Boże! panie profesorze. Teraz stało się to niemożebném.
 ARNHOLM. To także?
 BOLETA. Ma się rozumiéć, po tém, coś mi pan wyznał — i odpowiedzi, jaką ci dałam. Teraz nic nie mogę przyjąć od pana — po tém, co się stało.
 ARNHOLM. Więc chcesz tu w domu pozostać i swoje życie zmarnować?
 BOLETA. Ach! jak o tém straszno pomyśleć.
 ARNHOLM. Więc wyrzekasz się zamiaru wyjrzenia na świat, prowadzenia życia, jakie pragniesz. A czy pomyślałaś o tém ogromie wiedzy, którego nie pokosztujesz? Zastanów się dobrze nad tém, Boleto.
 BOLETA. Ach! tak. Pan masz wielką słuszność.
 ARNHOLM. A przytém, gdybyś straciła ojca, została samą, bezradną na świecie, albo też było zmuszoną oddać się mężowi — któregobyś także nie kochała.
 BOLETA. Tak, to wszystko prawda, co mi pan mówi. Jednak pomimo... A może téż...
 ARNHOLM (szybko). Cóż?
 BOLETA (patrzy na niego niepewna). Może téż, nie byłoby to zupełném niepodobieństwem...
 ARNHOLM. Co, Boleto?
 BOLETA. By się to zrobić mogło — możebym zgodziła się na to, co mi pan proponował.
 ARNHOLM. Może chcesz przynajmniéj sprawić mi tę radość i pozwolisz przyjść ci z pomocą, jako wiernemu przyjacielowi.
 BOLETA. Nie, nie, nigdy. To niepodobna. Już lepiéj weź mnie pan.
 ARNHOLM Boleto! Chciałabyś?
 BOLETA. Tak — zdaje mi się, że chcę.
 ARNHOLM. Zgodziłabyś się zostać moją żoną?