Strona:Henryk Ibsen - Wybór dramatów.djvu/742

miałaś zamiaru zupełnie go ode mnie oderwać? Przypomnij sobie, Ello. Wiesz o tém dobrze.
 ELLA RENTHEIM (broniąc się). Było to wówczas, gdy skandal zdawał się najcięższy; gdy sprawa wyszła przed sąd. Dziś nie mam już podobnych zamiarów.
 PANI BORKMAN. Bo téż na nic by ci się nie zdały. Cóżby się stało z jego zadaniem? Wiedz dobrze, iż Erhard mnie, nie ciebie potrzebuje. On należy do twojej przeszłości tylko, jak i ty do jego.
 ELLA RENTHEIM (z zimném postanowieniem). Obaczymy. Teraz tutaj zostaję.
 PANI BORKMAN (wlepiając w nią oczy). Tu, w majątku?
 ELLA RENTHEIM. Tu właśnie.
 PANI BORKMAN. Tu — u nas? przez całą noc?
 ELLA RENTHEIM. Tu zakończę dni moje, jeśli tego będzie potrzeba.
 PANI BORKMAN (panując nad sobą). No tak, przecież majątek do ciebie należy.
 ELLA RENTHEIM. Cóż znowu!
 PANI BORKMAN. Wszystko tutaj jest twoje, krzesło, na którém siedzę jest twoje, łóżko, na którém przewracam się bezsenna, do ciebie należy, pożywienie, jakie otrzymujemy, pochodzi od ciebie.
 ELLA RENTHEIM. Nie można tego było inaczéj urządzić. Borkman nie może miéć żadnéj własności, bo zaraz znalazłby się ktoś, któryby się o nią upomniał.
 PANI BORKMAN. Wiem o tém dobrze, musimy przyjąć twoję łaskę, twoje miłosierdzie, ażeby żyć.
 ELLA RENTHEIM (zimno). Nie mogę ci przeszkodzić, Gunildo, zapatrywać się na rzeczy w ten sposób.
 PANI BORKMAN. Nie, nie możesz. Kiedyż mamy się wyprowadzić?
 ELLA RENTHEIM (patrząc na nią). Wyprowadzić?
 PANI BORKMAN (podniecona). Nie wyobrażasz sobie przecież, bym tu mieszkała pod jednym z tobą dachem. Nie, już lepiéj w przytułku ubogich, albo na ulicy.
 ELLA RENTHEIM. Dobrze więc, pozwól Erhardowi odjechać ze mną.
 PANI BORKMAN. Erhard! Mój syn! Moje dziecko!
 ELLA RENTHEIM. W takim razie odjechałabym natychmiast.
 PANI BORKMAN (po chwili namysłu, z postanowieniem). Niech Erhard pomiędzy nami wybierze.
 ELLA RENTHEIM (patrzy na nią niepewna). Sam wybierze? Tak? — Czy tak sobie ufasz, Gunildo?
 PANI BORKMAN (śmieje się złośliwie). Czy sobie ufam? Czy mogę