ELLA RENTHEIM. Więc gdzie chcesz iść, Janie, tak późno, wśród nocy?
BORKMAN (nakładając kapelusz). Przedewszystkiém chcę iść naprzód i zebrać wszystkie moje skarby.
ELLA RENTHEIM (patrząc na niego niespokojnie). Nie rozumiem cię, Janie.
BORKMAN (z kaszlącym śmiechem). O, nie lękaj się! nie myślę wcale o rzeczach kradzionych. (Cofa się i pokazuje w dal). Patrz, kto tam idzie!
BORKMAN. Wilhelmie! Czego chcesz ode mnie—znowu?
FOLDAL (spoglądając na niego). O Jezu! Jan Gabryel stoi przy wejściu na wschodach (Wita się). I łaskawa pani tu także, jak widzę.
BORKMAN (krótko). To nie jest moja żona.
FOLDAL. Przepraszam. Wśród śniegu zgubiłem okulary. Ale że téż ty, co nigdy za próg nie wychodzisz...
BORKMAN (z bezmyślną wesołością). Czas też wielki, bym znowu korzystał ze świeżego powietrza; powinieneś to rozumieć. Prawie trzy lata w więzieniu śledczém, pięć lat w celi, ośm lat tam w sali na górze...
ELLA RENTHEIM (stroskana). Proszę cię, Janie...
FOLDAL. Ach! tak... ach! tak...
BORKMAN. Teraz jednak pytam się, czego chcesz ode mnie?
FOLDAL (który stał w połowie wschodów). Chciałem tam iść. Czułem, że muszę być u ciebie w sali na górze, w tej sali!... Boże mój! wiész?...
BORKMAN. Chciałeś iść do mnie, który ci drzwi pokazałem?
FOLDAL. Ach! na Boga! to mi wszystko jedno.
BORKMAN. Coś sobie zrobił w nogę? kulejesz?
FOLDAL. Wystaw sobie, zostałem przejechany.
ELLA RENTHEIM. Przejechany!
FOLDAL. Tak, przez sanki...
BORKMAN. Oho!
FOLDAL. ...Sanki, zaprzężone w parę koni. Sunęły tą drogą na
dole; nie zdołałem się dość szybko umknąć i...
ELLA RENTHEIM. I zostałeś pan przejechany?
FOLDAL. Sunęły wprost na mnie, łaskawa pani, czy panno. Prosto na mnie wjechały tak, że wpadłem w śnieg, zgubiłem okulary i złamałem parasol. (Pociera sobie nogę). No i nogę mam trochę uszkodzoną.
