Strona:Henryk Nagiel - Kara Boża idzie przez oceany.pdf/190

— 186 —

ka z Nalewek, z Warszawy, tylko bez typowych pejsów i długiej kapoty.
 Widok żydziaka warszawskiego ubawił niesłychanie Homicza.
 — Ny, Mojsze! — zawołał po polsku, ulegając mimowolnemu popędowi warzawskiego łobuziaka — po czem łokiecz?
 I pokazał mu specyalnie sporządzone z poły surduta — świńskie ucho.
 „Mojsze” śmiał się na całe gardło.
 Okazał przy tem bardzo ładny komplet żółtych, czarnych i dziurawych zębów — i zapytał:
 — Ny.... zkąd pan „dobrodży” z Berdyczowje, z Krakowa, czy z Warszawkie?..
 Przyjaźń już była zrobiona.
 Homicze była to kiedyś dobra, dawna szlachta. A jak wiadomo po wieki i pokolenia, szlachcic polski nigdy się bez żyda faktora obejść nie potrafił. I naszemu Szczepanowi widok żydka (akurat takusieńkiego, jak Szloma Mech z Nalewek, z Warszawy, któremu właśnie został winien coś z dwieście rubli procentów!) zrobił niewysłowioną przyjemność. Ten go wszędzie poprowadzi. Jakżeby żyd nie wiedział, gdzie się obrócić?
 — Z Warszawy — odpowiedział tedy Szczepan na pytanie żydka.
 — Nu! i mi tam buwawszy.... Warszawkie znajem!