Strona:Henryk Nagiel - Kara Boża idzie przez oceany.pdf/219

— 215 —

 — I jakże, rozmawiałeś z nim?
 — E, nie.... Otarliśmy się o siebie, ale albo mnie nie poznał....
 — A może poznać nie chciał? — mruknął Szczepan.
 — A kat go tam wie... albo może to ja się omyliłem i wziąłem kogo innego za Kaliskiego.
 — Może.... — dorzucił Szczepan i to przypuszczenie mu ulżyło.
 W tej chwili zastukano do drzwi z tyłu, od kuchni.
 Mania pobiegła otworzyć; ukazało się parę osób. Były to najpierw dwie „kostumerki” (kiijentki) pani „krawczki”, polska kobieta o dorodnej postaci, w chustce zarzuconej na głowę i młoda dziewczyna Słowaczka, a z niemi jakiś kolega Jana, robotnik od machin parowych.
 Ten przyszedł do Litwina.
 Mania usadziła obie kobiety przy stole — i zaczęła z nimi rozmowę. „Kostumerki”, głównie robotnice, w dzień powszedni zajęte, przyjmowała także i w niedzielę.
 Przybyły robotnik zaproponował Połubajtysowi, ażeby poszedł do saloonu na „jednego”, bo ma z nim pogadać, — ale Litwin odmówił.
 — Moja kobiecina mi zabrania — rzekł z