Strona:Henryk Nagiel - Kara Boża idzie przez oceany.pdf/334

— 330 —

sparte trwogą.... Nawet i stary dziad zakrystyan zwlókł się razem z babą ze swej pościeli — i wyczekiwał: co to będzie?.
  — Jezu — modlił się ksiądz — daruj im, bo nie wiedzą, co czynią....
 I szeptał modlitwę za modlitwą, z oczyma wlepionemi w niebo, zwykle ciemno-błąkitne, dziś ogniste i krwawe.
 Naraz z poza drzew, gdzie ukryta była śród zieleni osada X., wytrysnęła w górę kita płomieni.... Podrywała się w górę, jak ptak zraniony, to opadała. Pluła w niebo setkami złotych iskier, to kołysała się od podmuchów wiatru....
 Połubajtysowa wpatrzyła się w tę kitę ognia — i uczuła, że robi się jej niedobrze.
 — Boże.... — wyszeptała — tam musi być nasz dom.... nasz biały domek.
 Opuściła się nieruchoma, blada, jak trup, na jedną z ławek szkolnych, zazwyczaj dla dziatwy służących — i jak małe dziecię, płakała.
 — Boże mój! — mówiła — Dziubka tam został.... Co z nim będzie? (Dziubka — tak się nazywał ulubiony kanarek Połubajtysów).
 Teraz wybiła godzina jedenasta.
 Łuny coraz się stawały ognistsze — Z pomiędzy drzew, naprawo, zaczęły dochodzić jakieś huki i nawoływania. Wiatr powiewał i od czasu do czasu przynosił jakąś zmieszaną