Strona:Henryk Nagiel - Kara Boża idzie przez oceany.pdf/571

— 567 —

 — Tak....
 Roześmiała się.
 — A to dziwne spotkanie....
 — Istotnie — wybąknął Kaliski, a potem dodał: — Czy pani pozwoli się sobie przedstawić?
 — Niepodobna — odrzekła — tu niema tego zwyczaju.... Zresztą ja pana znam.
 — Zkąd?
 — Z Pennsylwanii....
 Nachyliła się mu do ucha i powiedziała jego nazwisko. On zbladł....
 Ale ona zaraz dodała:
 — Nie bój się pan.... Nie będę tego krzyczała na cały głos. Jesteśmy swoi; po co mamy sobie robić krzywdę? Zresztą na dowód zaufania powiem panu i moje nazwisko....
 Tu znowu nachyliła się do ucha Kaliskiego i szepnęła:
 — Jestem miss Steffi, śpiewaczka z truppy „minstrelów”. Widzieliśmy się przed paru laty w osadzie X. i w sąsiedniem miasteczku. Pamiętasz pan?!
 — A.... — przypomniał sobie — Co za dziwny zbieg okoliczności!
 Teraz zresztą miły uśmiech rozjaśnił twarz Kaliskiego. Istotnie, zauważył ją jeszcze w hotelu „Papy“ Cummingsa, a później, gdy po strasznych wypadkach w „Excelsior Works”