Strona:Henryk Nagiel - Kara Boża idzie przez oceany.pdf/583

— 579 —

 Korzystając z tego, baron Albert dodał:
 — Co do samego Listu, to najwłaściwiej z nim postąpić tak....
 Skręcił papier powoli, niedbale, w fidibus — i chciał go zbliżyć do płomienia lampy gazowej, stojącej na biurku. Jedna chwila — i list nie istniałby więcej.
 Ale nie pozwolił na to Konrad.
 Ocknął się ze swego osłupienia. Podniósł się i szybko zbliżył do ojca. Pochwycił rękę, w której ten trzymał list Kaliskiego — i przytrzymując ją z siłą, rzekł:
 — Nie spalisz tego, ojcze....
 Teraz dopiero stary baron zbladł, jak trup.... Z ręką w górę wzniesioną, którą dłoń Konrada trzymała, jak w kleszczach, powstał i on z miejsca — i tak stali naprzeciw siebie przez chwilę, z ogniem w oczach, jak dwa jastrzębie, gotowe do rzucenia się na siebie wzajem.
 Pierwszego siła opuściła starego barona.
 Roztworzył dłoń i upuścił list na podłogę, a gdy Konrad podniósł go i starannie schował w zanadrze, baron Albert opuścił się ciężko na krzesło — i wskazując synowi drugie miejsce, zapytał:
 — A więc czego chcesz?
 Konrad, blady, jak płótno, przez króciutką chwilę namyślał się, aż odrzekł:
 — Chcę wiedzieć wszystko...
 — Co?