Strona:Henryk Nagiel - Kara Boża idzie przez oceany.pdf/704

— 700 —

 Robbins przeprosił najpierw szanowną przełożoną pensyi, że ją fatygował w czasie tak fatalnym.
 — O, to nic.... — rzekła miss Hunter, — jak pan widzisz, nawet nie zmokłyśmy....
 Nastąpiły prezentacye, poczem Robbins prosił przełożoną o słówko rozmowy na osobności.
 Na jedną chwilę pozostawieni zostali razem, obok siebie: Homicz z Jadwigą, a Gryziński z „Sarenką“.
 Córka Morskiego figlarnie uśmiechała się do starego, wąsatego wygi lwowskiego, a on niemal z wyrzutem sumienia patrzał na dziewczę, wesołe i urocze, nie domyślające się, że w tym samym gmachu znajduje się jej stary „tatulo” i jakie nad nim zawisły ciosy.
 Inna rzecz była ze Szczepanem.
 Schylony do ukłonu, słyszał jak szmer jakiś daleki i niezrozumiały, nazwiska przełożonej i dwóch panien; czuł, że znajduje się przed Jadwigą, ale nie śmiał na nią podnieść oczu, ażeby nie wyczytać w jej twarzy wyroku śmiertelnego....
 Trwało to przez chwilę; położenie było bardzo ambarasujące. Naraz ciche, jak szelest wiaterka, łagodne i miękkie, jak muzyka harf eolskich, doszły do uszu jego owe wyrazy:
 — Panie Szczepanie....