Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/116

chę zakochany w Jadzi. Ja prześladowałam go i mówiłam, że widocznie widzi wszędzie jej rysy. Ale...
 — Ale?
 — Ale w sądzie, przekonaliśmy się, że to ja się myliłam... Coś nieprawdopodobnego... niemożebnego!
 Pan Onufry, który od paru chwili przechadzał się po pokoju, stanął na miejscu.
 — I cóż?
 — Powiadam ci, papo, nie podobna temu uwierzyć, dopóki się nie zobaczy. Podobieństwo niesłychane, dosłowne! Kropla w kroplę... Ten sam podbródek, oczy, nos, kolor włosów, usta... Doprawdy, przetarłam sobie oczy, kiedy spojrzałam na niego... Zupełnie, brat i siostra... Dwoje bliźniąt!...
 — Bliźniąt!
 Panu Onufremu mimowoli wyrwał się ten okrzyk z piersi. — W jego oczach strzeliła odrazu jakaś myśl. Zbliżył się do Heli i, biorąc ją za rękę, zapytał krótko:
 — Jak się nazywa twoja przyjaciółka?
 Hela spoglądała nieco zdziwiona na ojca, który nie przyzwyczaił jej do podobnej szorstkości.
 — Lipińska. — Jadzia Lipińska.
 — Ach!
 Zamyślił się; po chwili podniósł znów głowę.
 — I powiadasz, że jest sierotą?...
 — Tak.
 — Odkąd?
 — Od dwóch lat...
 — Czy na pensji pozostaje już dawno?
 — Pięć lat...