Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/127

o tej konferencji!) nie mogły go zupełnie przyprowadzić do równowagi...
 Znów wrócił do zagadkowego listu.
 Obejrzał jeszcze raz kopertę; nosiła ona stempel poczty miejskiej. — List wrzucony był w Warszawie... To już stanowiło pewną wskazówkę. Przyszło mu do głowy, że jakkolwiekbądź to pismo może być w sprawie dokumentem... A jeśli to żart?
 — Nie! — zawołał „Julek“. — Dziś już chyba nic rozumnego nie wymyślę... Chodźmy lepiej na spacer.
 Schował list do szuflady biurka, podniósł się, wziął na rękę paletot i zabierał się do wyjścia.
 We drzwiach spotkał go Tomasz. — Służący miał minę tajemniczą.
 — Co takiego? — zapytał „Julek“.
 — Proszę pana mecenasa — odrzekł lokaj — jakaś pani...
 — Powiedziałem ci przecież, że nie przyjmuję.
 — Tak!... ale ta pani prosi bardzo, ma pilny interes... taka młoda, zapłakana...
 Julek zaczął się wachać.
 — I czego chce? nie mówiła?
 — Nie wiem... podobno wedle tego, co to zabił księdza...
 Z ust łagodnego zwykle „Julka“ zerwał się mimowoli wykrzyknik:
 — Do stu tysięcy szatanów!...
 Stary Tomasz, przypuszczając, iż popełnił głupstwo, zaczął się już powoli cofać w tył. Ale „Julek“ w tejże