Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/144

fotelu słuchał z uśmiechem na ustach krzyżujących się przez stół dowcipów, uwag, dysput i wybuchów wesołości.
 W tej chwili przysiadł się do niego Władek Stawinicz.
 — Słuchaj — rzekł na pół poważnie — mamy dla ciebie klijenta.
 „Julek“ pokręcił przecząco głową.
 — Wiesz dobrze, że nie lubię traktować tego rodzaju kwrestji w knajpie...
 — Wiem... Ale tym razem zrobisz wyjątek. Mamy do czynienia z przyjacielem...
 — Tak?
 — Przyszedł tu umyślnie, żeby się z tobą poznajomić...
 — Ba...
 — I sprawa zdaje się coś warta.
 — To mniejsza. Ale jeśli idzie o to, ażeby ci zrobić przyjemność, daj go.
 — Oto i on...
 Stawinicz wskazał skinieniem głowy w kierunku młodego człowieka, który siedział nieco w głębi oparty o pianino. — Był to wysoki, szczupły brunet o oryginalnej twarzy, czarnych oczach i kruczej, przyciętej podług ostatniej mody brodzie. — Był blady, jak gdyby dopiero powstał z ciężkiej choroby.
 „Julek“ przyglądał się nieznajomemu, w tej chwili rozmawiającemu z doktorem Zermanem. — Z oczu adwokata było widać, że mu niezbyt do serca przypadała ta niezwykła fizjognomja.