Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/160

 — Już.
 Pan Onufry wyjął z kieszeni pięciorublówkę.
 — Idź z tem natychmiast do telegrafu i wyślij. Potem wracaj do siebie i czekaj odpowiedzi. Po odebraniu przynoś ją zaraz do mnie. Jeszcze dziś wieczorem albo jutro rano.. to będzie zależało od otrzymania odpowiedzi... wyjedziesz.
 — Daleko?
 — Nie. Do Piotrkowa i Częstochowy.
 Robak się skrzywił.
 — Nie podoba ci się?
 — Nie, tylko widzisz, to moje strony.
 — Głupstwo! Nikt cię nie pozna... O to się nie obawiaj.
 Robak machnął ręką.
 — A więc jedziesz? — pytał b. komornik.
 — Jadę... Co robić...
 — Trzeba tam będzie przeprowadzić małe śledztwo. Wrócisz za kilka dni. To początek gry...
 Robak, nie mówiąc ani słowa, podniósł się i skierował ku wyjściu. We drzwiach zatrzymał się i odwrócił do pana Onufrego. Na jego wązkich wargach igrał sarkastyczny uśmiech. Patrzył b. komornikowi prosto w oczy.
 — Słuchaj stary... nie jestem ciekawy... ale powiedz. Naciągasz tamtego, czy na prawdę znalazłeś?
 — Znalazłem.