Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/166

 — Powiedz mi jednak — rzekł — jaki ostateczny rezultat?.. Rozumiesz, że jestem nieco ciekawy.
 — Zadawalniający — odrzekł krótko Robak.
 — Jakto?
 — O tyle, że twoja hypoteza, twoje przypuszczenie mniej więcej uważać można za stwierdzone...
 — No?
 — Rzecz prosta, że ślady z przed lat prawie dwudziestu odkryć niezmiernie trudno... Jeszcze u nas!.. I idzie o ową fatalną epokę, kiedy wszyscy potracili rozum... Ale od czegóż głowa na karku? Rozumiesz?..
 — Rozumiem... rozumiem... — powtarzał z gorączką p. Onufry. — Co dalej?
 — Dość, że odkryłem ślad kobiety, prawdopodobnie warjatki, która zostawiła przed 17 laty małą dziewczynkę w hotelu w Częstochowie... Jak przypuszczałeś dziecko zostało właśnie wychowanką właścicielki hotelu p. Lipińskiej... Odkryłem również całą jej marszrutę... Włóczyła się, jak opętana, po tamtych okolicach, z dzieckiem, a potem bez dziecka. Była w Zawierciu, Sosnowcu, Piotrkowie...
 Panu Onufremu zaparł się mimowoli oddech.
 — W Piotrkowie? — pytał. — I stawała w hotelu?..
 — Stawała.
 — Ach!..
 — W jakim?
 — Pod koronami.
 Przez chwilę panowało milczenie.