Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/167

 — To wszystko jeszcze nic — ciągnął dalej Robak.
 — Nic?..
 — W porównaniu z wiadomością, którą mi podsunął przypadek... Niema, jak przypadek!..
 — No?
 — W Częstochowie trafiłem na kolegę i przyjaciela.
 — Och!?..
 — Który szczęściem nie poznał mnie. Ale ja go poznałem... I wyspowiadałem rzetelnie. Kolega szkolny!.. Miał w sąsiedztwie majątek. Ma się rozumieć Towarzystwo sprzedało mu wieś już dawno. Od tego czasu mieszka w miasteczku, zdziecinniał, zgłupiał... Zobaczyłem go w hotelu w Częstochowie, gdzie się stołuje. Rozgadaliśmy się — i on właśnie dał mi najdokładniejsze szczegóły...
 — Tak?..
 — Właśnie. Jego wioska leżała o parę wiorst od miasta. Zawsze był trochę frant i tchórz... Z powodu wypadków bał się siedzieć u siebie na wsi, mieszkał w samej Częstochowie. Pamięta szczegółowo cały dramat. I...
 — I?..
 — I nawet udzielił mi pewnych danych co do osobistości kobiety...
 Pan Onufry podniósł się z za biurka, jak gdyby poruszony iskrą elektryczną.
 — Jej nazwisko? — zapytał.