Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/168

 — Ba... żądasz trochę za dużo! — roześmiał się w odpowiedzi Robak.
 Na twarzy pana Onufrego wybiło się zniechęcenie.
 — Więc nie wiesz nic?..
 — O... nic! Nie przesadzaj protestował Robak. Poczekaj.
 — A więc?
 — A więc... mam coś, ale nie wszystko. Mój były przyjaciel, który dziś nie domyśla się nawet tego zaszczytu, jest już stary... bardzo stary... Trochę zdziecinniał!..
 Robak zatrzymał się, westchnął.
 — To mnie nawet naprowadziło na jedną myśl... I ja starzeję.
 — Daj pokój.
 — Słusznie. Wracam do rzeczy. Dał mi tedy pewne wskazówki, ale nie wszystkie. Powiedział...
 — Że?..
 — Że ta kobieta, która zostawiła dziecko w hotelu nieboszczki Lipińskiej, była... nie zgadłbyś nigdy czem...
 — Czem?
 — Baletnicą...
 Robak zawiesił głos, jak gdyby pragnąc sprawdzić efekt. Wrażenie zresztą było poważne. Pan Onufry zamyślił się. Mimowoli przeciągał ręką po czole i powtarzał machinalnie:
 — Baletnicą... baletnicą?..
 Nagle przerwał sobie.
 Robak spoglądał nań ze zdziwieniem.
 — Co takiego? pytał.