Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/169

 Pan Onufry tymczasem uderzył się w czoło.
 — Już wiem — rzekł na pół sam do siebie — już wiem...
 Zwrócił się do Robaka.
 — I ten stary nie wie nazwiska tej baletnicy?
 — Ba... wiedział, ale zapomniał.
 — No, to ja ci powiem, jak ona się nazywała.
 — Ty?
 — Tak... ja.
 — Ciekawym...
 — Nazywała się... Polnerówna...
 — Pol-ne-rów-na?..
 — Tak jest.
 — Zkąd wiesz?
 Pan Onufry roześmiał się.
 — Zkąd?.. Domyślam się.
 Teraz z kolei Robak uderzył się w czoło.
 — A jakiż ze mnie osioł!.. — wołał. — Tak, rzeczywiście, dwadzieścia, dwadzieścia parę lat temu jedną z pierwszych tancerek baletu była Polnerówna... Pamiętam ją. Włóczyłem się wtedy za kulisami. Ładna była bestyjka...
 Pan Onufry spoglądał tryumfująco na Robaka.
 — Widzisz... — rzekł powoli.
 — Widzę. A więc masz kłębek w ręku?
 — Mam...
 Przez chwilę panowało milczenie. Były komornik zabrał znów głos:
 — Wiesz, żem znalazł siostrę naszego chłopca?
 — Mówiłeś...