Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/170

 — Tymczasem domyślałem się tego pokrewieństwa. Teraz mam pewność. Domyśleć się zresztą nietrudno — gdy ją zobaczysz, przekonasz się, że do niego podobna jak dwie krople wody...
 Robak cmoknął.
 — Musi być ładna.
 — Zobaczysz...
 Pan Onufry spoglądał z szyderczym uśmiechem na Robaka.
 — I jeśli ci się spodoba, będziesz ją miał... Chcę ci to właśnie zaproponować. Wiem, żeś zawsze kobieciarz...
 W oczach Robaka zapalił się jakiś przelotny ogień. Na twarzy miał w tej chwili wstrętny wyraz. Spuścił głowę.
 — Nie kpij — rzekł.
 — Nie kpię...
 Pan Onufry podał Robakowi leżący na biurku list.
 — Czytaj...
 Robak wziął papier i rzucił okiem na podpis.
 — Ach, od „Sępa“ — rzucił uwagę.
 Zagłębił się w list. Po chwili podniósł głowę.
 — Przyznam ci się, że nic nie rozumiem...
 — W samej rzeczy! — wołał już p. Onufry, śmiejąc się. To moja wina. Dałem ci do czytania bez klucza.
 Wyciągnął z szuflady rodzaj patronu czy formy papierowej, przy pomocy której przed kilku dniami pisał list, podał go Robakowi i rzekł:
 — Przyłóż to do papieru i teraz czytaj...