Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/171

 Robak, nie okazując zdziwienia, zastosował się do tych słów. Zauważył tylko:
 — A... ciekawy wynalazek!..
 Czytał. Twarz jego zwykle nieruchoma wyrażała tym razem coś w rodzaju wzruszenia. Jeszcze raz przebiegł oczyma list i rzucił dwa słowa:
 — Wściekły pies!..
 Pan Onufry zlekka się uśmiechał.
 — Przypuśćmy... Ale o to nam nie idzie. Zrozumiałeś list?
 — Jeszczeby też nie?..
 Podniósł papier do oczu:
 — Pisze najwyraźniej: „Należy tę dziewczynę shańbić, doprowadzić do ostatniego stopnia rozpaczy, nędzy i upodlenia, jeśli można, do więzienia — i wtenczas napisać mi, żebym przyjechał...“ To jasne. A więc?..
 — Więc... do dzieła.
 Robak spojrzał na Onufrego.
 — Do dzieła? — pytał. Wiesz, miałbym może pewne skrupuły... Dziewczyna, dziecko niemal...
 Były komornik roześmiał się głośno. Jego śmiech był ostry i drwiący.
 — A... skrupuły?..
 — Nie... ale widzisz...
 Lecz p. Onufry znów przerwał.
 — Widać nie doczytałeś do końca...
 — Do końca?..
 — Tak. Zobaczyłbyś tam cyfrę 15000 rs. To nasz zarobek...
 — Nasz?