Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/180

 Dziewczyna spoglądała ciągle na „Julka“ pytająco.
 — Ja... nie rozumiem... nic nie rozumiem... wyszeptała wreszcie.
 — W tej chwili pani wytłumaczę — odrzekł „Julek“. Ten list i ta storublówka pochodzi zapewne od zabójcy...
 — Od zabójcy?
 — Lub od kogoś, kto posiada klucz od zagadki, jaką przedstawia zbrodnia...
 — I jaki powód, jaką racyę miałby wysyłać podobny list ten ktoś?
 „Julek“ uśmiechnął się ironicznie.
 — O... ten ktoś nie jest widocznie pospolitym zbrodniarzem... ma sumienie. Przynajmniej to sumienie budzi się nim od czasu do czasu...
 Władka spoglądała na adwokata pytająco.
 Ten ostatni ciągnął dalej:
 — Ostatni raz to delikatne sumienie obudziło się w nim wtedy, kiedy skazał tego biedaka Stefana. Na trzeci dzień po sprawie przysłał mi list, który tu leży...
 Podał Władce otrzymaną przed tygodniem kopertę z kartką pokrytą drukowanemi literami... Dziewczyna przeczytała.
 — Rozumie pani teraz? — pytał „Julek“. Tym listem chciał mi dodać odwagi do walki o niewinność mego klijenta. Myślał, że zrzuci z siebie odpowiedzialność... W tydzień przysyła pani bezimiennie sto rubli. Widocznie chciał temi pieniędzmi zapłacić wstyd i hańbę pani i rozpacz po stracie „jego“.