Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/183

 — Tak... To jego przezwisko. Przed paru laty znała go pod niem cała Warszawa. Był ajentem policyjnym.
 — Ach... przypominam sobie. Słyszałam...
 — To znakomitość w swoim rodzaju — ciągnął „Julek“. Teraz już oddawna porzucił dawne zajęcie. Jest oficjalistą w cukrowni na prowincyi. Ale na moją prośbę przyjedzie, jak będzie mógł najprędzej... Zobaczymy go za dwa dni.
 — I on znajdzie dowody niewinności Stefka?
 — Znajdzie...
 W głosie „Julka“ brzmiała pewność. Ta pewność oddziaływała na serce dziewczęcia, niby łagodzący balsam.
 Adwokat zapieczętował list, chciał zadzwonić na Tomasza.
 W tej chwili w poczekalni dał się słyszeć szmer, kroki i jak gdyby spór dwóch głosów.
 — Co takiego? spytał mimowoli „Julek“.
 Nagle drzwi gabinetu otworzyły się i ukazała się w nich głowa. Nie była to głowa Tomasza. Z głębi dochodziły jakieś uwagi robione przez służącego, tonem napół żałosnym, napół pełnym szacunku.
 — Kto tam? — zawołał niecierpliwie adwokat. Jestem zajęty...
 Lecz w tej chwili zmienił ton. Poznał osobę, zaglądającą do gabinetu.
 Był to Ludek Solski.