Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/184

 Twarz jego wyrażała głębokie wzruszenie. Rysy były rozstrojone; w głosie, kiedy przemówił, czuć było rozdrażnienie.
 — Mój drogi! Na słówko... rzecz bardzo, bardzo pilna — rzekł, nie posuwając się dalej.
 Adwokat zrozumiał, że w samej rzeczy przyjaciela jego musiało dotknąć coś niezwykłego, skoro on, zwykle tak delikatny, tym razem uważał za możebne przełamać znany mu zakaz przerywania konferencyi.
 Podniósł się i rzucił Władce.
 — Pani wybaczy...
 Następnie skierował się do drzwi i zostawiając dziewczę samo w gabinecie, wszedł z Ludkiem do sąsiedniego saloniku. Posadził go na fotelu i pytał:
 — Co ci jest?..
 Ludek z trudnością mógł schwytać oddech.
 — Nieszczęście...
 — Jakie?
 — Pamiętasz... tydzień temu, w nocy, rozmawialiśmy na ulicy?
 — Pamiętam, mówiłeś mi, że kochasz...
 — Tak!
 Ludek zebrał się z siłami.
 — I wiesz co się stało!.. Ja, tę która kocham, moją narzeczoną, moją przyszłą żonę, oskarżono o kradzież...
 — Niepodobieństwo!
 „Julek“ porwał się z krzesła.
 — Bredzisz?!..