Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/206

ażeby uwaga modlących się została zwrócona na ich oryginalną rozmowę. Wreszcie wiadomość udzielona przez kobietę stanowiła najwidoczniej niepomyślną dla obydwojga nowinę.
 — A więc?... — pytała z drżeniem w głosie kobieta.
 — Co... więc?..
 — Te papiery... pan mi ich nie odda?..
 — Nie — rzekł Leszcz. Pani wie przecież, jaka była umowa... W zamian za książkę papiery... Niema książki, niema papierów... Zatrzymuję je nadal przy sobie.
 Uderzył się zlekka po kieszeni.
 Kobieta pochyliła głowę.
 Po chwili podniosła ją i pytała głosem, który nerwowy spazm ściskał jej w gardle.
 — Więc niema... niema sposobu... na wydobycie od pana tych papierów?.. Więc nie dość tej hańby... tej zbrodni prawie, którą popełniłam wczoraj?..
 — Nie.
 Kobieta pochyliła głowę jeszcze niżej. Oparła ją na dłoniach. Tłumione łkania wstrząsały jej całą postacią...
 Teraz mężczyzna zaczął mówić.
 — Daj pani pokój komedjom... To do niczego nie prowadzi, a może zwrócić uwagę. Lepiej posłuchaj mię pani...
 Kobieta zrobiła nad sobą wysiłek.
 — Słucham...