Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/21

 Reżyser próbował otworzyć okienko, wychodzące na teatralne podwórze.
 — Przepraszam — zawołał znów doktór. Będę jeszcze prosił pań o dwie przysługi...
 Grupa tancerek przysunęła się bliżej.
 — Najpierw proszę o zostawienie flakonów z solami i o szklankę wody.
 Żądane przedmioty znalazły się pod ręką doktora.
 — A powtóre, ponieważ chora musi być ściśniętą, co tamuje oddychanie, należy jak najprędzej rozluźnić, a nawet rozciąć suknię i gorset tak, ażeby pierś została swobodna... Trzeba również uwolnić uszkodzoną nogę od pantofelka i trykotu.
 I to polecenie zostało wykonane.
 — A teraz, przystępuję do zbadania chorej...
 Balleriny zostawały ciągle na progu.
 — I... żegnam panie...
 Odprawa była wyraźna. Dziewczęta pierzchły.
 — Wreszcie prosiłbym szanownego pana — zwrócił się do reżysera, o przywołanie felczera. Zdaje się, że w gmachu teatru istnieje zakład felczerski?
 — W samej rzeczy...
 — Otóż bądź pan tak dobry zejść do felczera i powiedzieć, ażeby natychmiast podążył z opatrunkami. Zrób pan to z łaski swojej sam i dopilnuj go...
 Reżyser skierował się ku drzwiom.
 — I poleć pan, ażeby mi nie przeszkadzano.
 — Dobrze — odrzekł reżyser.
 Doktór Gustaw został w garderobie sam z pacjentką. Dziewczę ciągle było pogrążone w omdleniu. Od