Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/215

 Jóźwikowa wzięła list z ręki ciągle ukrytego w półmroku posłańca. Przez chwilę wahała się.
 — Kiedy ma być odpowiedź — rzekła — możebyście tu weszli... zaczekać?
 — E, nie. Zaczekam w sieni.
 — Jak wolicie...
 Przymknęła drzwi i skierowała się do Jadzi, oczekującej z niepokojem tego zapóźnionego listu.
 Dziewczę rozerwało kopertę.
 Przeczytała list raz i drugi raz; zdawała się go nie rozumieć... Wreszcie podniosła głowę. Wyraz twarzy miała zmieniony. W oczach jej błyszczały wielkie łzy.
 Nic nie mówiąc, pobiegła do swego pokoju, wzięła ztamtąd zarzutkę i woreczek i wróciła do Jóźwikowej.
 Stara kobieta patrzyła na nią, nic nie rozumiejąc.
 Jadzia rzuciła się w jej objęcia i głosem przerywanym od wzruszenia mówiła:
 — Wychodzę... muszę iść... później dowie się pani wszystkiego.
 Wybiegła do sieni. W półmroku rysowała się wysoka postać posłańca.
 — Prowadźcie mnie... — rzekła gorączkowo.
 Poszli.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 List, który wywarł tak dziwny obrót rzeczy, brzmiał jak następuje:

„Szanowna Pani!

 W tej chwili dowiedziałem się, że wbrew wszelkiemu oczekiwaniu panna Śniadowicz wniosła