Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/225

nieść co gorącego i kawałek chleba z mięsem do zjedzenia. Panience się jeść chce?..
 — Nie...
 — To nic. Po takim spacerze, trzeba co zjeść i wypić.
 Jadzia nie odpowiadała. Pozostawała ciągle na krześle w tem samem położeniu...
 Robak spoglądał na nią przez chwilę badawczo.
 Chciał jak gdyby sprawdzić, czy dziewczę jest dość zmęczone... Posunął się nawet krok naprzód. Ale w tej chwili ciężko opuszczone powieki Jadzi zaczęły się podnosić do góry...
 Robak machnął ręką i wyszedł, mrucząc pod nosem:
 — Jeszcze nie...
 Ciężkim krokiem zlazł ze schodów i znalazł się na parterze w sionce. Zastukał do drzwi.
 Panowało milczenie.
 Ponowił stukanie po trzy razy z przerwami. Po chwili za drzwiami dały się słyszeć kroki.
 — To pan, panie Robak? — zapytał z głębi jakiś głos.
 — Ja... Otwieraj żydzie.
 Wewnątrz dał się słyszeć szczęk kluczy. Niebawem drzwi otworzyły się i we drzwiach stanęło nizkie indywiduum, trochę garbate, mocno rude, którego wschodnie rysy zdradzały semickie pochodzenie... Człowiek ubrany był zresztą nie w hałat, ale w jakiś oberwany kubrak.
 Otwierający roześmiał się chrapawo.