Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/226

 — Co za galante chłopiec z pana Robaka. Jaki fein mundur.
 — Dobrze... dobrze. Wpuść mnie do środka. Chcę pić...
 — Dlaczego nie?
 Człowiek, widocznie gospodarz, usunął się, ażeby przepuścić Robaka. Lichtarz, który podnosił w górę, oświetlał ciemne kąty jakiegoś korytarza, zakończonego w głębi drugiemi drzwiami. Mniemany posłaniec skierował się w tamtą stronę.
 Tuż przed sami drzwiami, zatrzymał się, odwrócił głowę i zapytał:
 — Jest tam kto?..
 — Jest kilka... Jest Jurek, jest Antek Świstak i Jacentka...
 Wiadomość była widocznie Robakowi nieprzyjemną. Machnął jednak ręką i wszedł.
 Izba w której się znalazł miała pozór nędznej wiejskiej szynkowni. W kącie znajdował się rodzaj szynkwasu, obok stoły i stołki. Przy jednym ze stołów niejasno oświetleni świecą łojową siedzieli dwaj ludzie, obdarci, wstrętni, o fizyognomiach niebezpiecznych włóczęgów. Rozmawiali o czemś półgłosem. Niedaleko spała oparta na stole kobieta podobnego wyglądu.
 Robak coś mruknął na powitanie.
 Usiadł trochę opodal i zawołał do wchodzącego za nim gospodarza:
 — Wódki...
 W ciągu pięciu minut wychylił parę półkwaterków.