Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/236

kszą część nocy przepędzał pod ławami w okolicznych szynkach.
 Robak nie myślał o nim.
 Wściekły, z ogniem i krwią w oczach pytał się: Co za fatalność sprawiła, że tej nocy pijak był u siebie w domu, że dosłyszał walkę, że wreszcie zdobył się na energję wybicia na pół zgniłych drzwi?
 Jakkolwiekbądź, miał teraz niepotrzebnego i niepożądanego świadka...
 Stary szewc stał u wejścia. Pytał drżącym głosem:
 — Co takiego?..
 Robak powziął postanowienie. Przystąpił do starca i położył mu rękę na ramieniu.
 — Słuchaj, stary — rzekł — to nie twoja rzecz... Idź spać i nie wtrącaj się...
 Szewc spoglądał to na Robaka, to na Jadzię, nie rozumiejąc położenia.
 Szyderczy uśmiech skrzywił usta Robaka. Ciągnął dalej:
 — Albo lepiej idź na dół, do „Rudego“... Tam jeszcze piją. Nie masz bracie pieniędzy?.. To głupstwo.
 Robak wydobył z kieszeni jakiś papierek.
 — Masz tu parę rubli... No, idźże do djabła!
 Włożył mu w rękę banknot i zlekka popychał starego w kierunku jego izby. Jadzia widziała na twarzy szewca grę wrażeń. Stary pijak widocznie ulegał. Rozumiała, że z jego odejściem położenie jej stanie się równie strasznem, jak przed chwilą...