Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/237

 Postąpiła naprzód.
 — Panie!.. — zawołała.
 Szewc odwrócił głowę w jej kierunku.
 — Panie, ratuj mnie!.. Jeśli jesteś chrześcijaninem, jeśli wierzysz w Boga...
 Uklękła i wyciągała do niego ramiona. Była nieprzeparcie powabną, okryta złotym płaszczem włosów. Głos jej miał głębokie akcenta rozpaczy.
 — Panie... Ten człowiek to złoczyńca...
 Robak z wściekłością patrzył na Jadzię. Zrobił ruch, jak gdyby się chciał na nią rzucić. Ale zreflektował się...
 — Idź stary precz! — powtarzał głosem głuchym, syczącym.
 I popychał przed sobą szewca.
 — Panie!.. Zaklinam cię na wszystkie świętości, dopomóż mi wyjść ztąd... — wołała Jadzia.
 Starzec, który popychany przez Robaka powoli zbliżał się ku wywalonym drzwiom, nagle stanął na miejscu.
 Odwrócił się twarzą do Robaka.
 — Słuchaj — rzekł głosem drżącym ze starości — ja jestem taki i owaki... Jestem pijak. Ale tego, co ty chcesz, nie zrobię...
 — Nie?
 — Masz twoje pieniądze!
 Stary rzucił Robakowi banknot z powrotem i spoglądał mu śmiało w twarz.