Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/241

sobą. Dopiero po sekundzie zdołał się podnieść. Pchała go naprzód namiętność zemsty — i namiętność uścisków...
 Rozejrzał się do koła:
 Dziewczęcia nie było nigdzie. Wszędzie panowała ciemność. Potoki deszczu spadały na ziemię.
 Robak głośno zaklął...
 Miałażby mu się wymknąć?!..
 W tej chwili nowa byskawica rozjaśniła horyzont.
 W jej świetle stary łotr ujrzał o pareset kroków postać dziewczęcia... Pod smugami deszczu biegła naprzód. Ten widok wywołał u fałszywego posłańca ryk przekleństwa...
 Nie zważając na ból w nodze, pchany potężną siłą namiętności, pobiegł naprzód...
 Od tej chwili rozpoczęła się dziwna gonitwa.
 Pod potokami deszczu, pośród rzadkich, pogrążonych we śnie chałupek i dalej w szczerem polu, biegło tych dwoje ludzi, naprzód dziewczę, a za niem człowiek, podobny raczej do dzikiego, rozjuszonego zwierzęcia...
 Pogoń trwała długo.
 Biegli przez pola, rowy, wzgórza i kałuże błota. Dziewczę niekiedy upadało, ale po chwili podnosiło się, zbierało siły i biegło dalej. Mężczyzna utykał na nogę, ale ani na chwilę nie przerywał pogoni... Dyszał ciężko.
 Ta gonitwa miała się niebawem skończyć.
 Siły jednego z dwojga, albo mężczyzny albo kobiety musiały się wyczerpać.