Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/245

 „Julek“ zwrócił się do Tomasza:
 — Herbaty i papierosów!
 Za chwilę adwokat pytał „Frygi“:
 — Założyłbym się, że pan, panie Józefie, prosto z kolei?..
 B. agent policyjny uśmiechnął się.
 — Wygrałby pan mecenas — a po chwili dodał:
 — Wybaczy pan mecenas, inaczej się nie postępuje ze swym dobroczyńcą, szczególniej, gdy pragnęłoby się go zobaczyć jak najprędzej...
 Adwokat protestował gestem.
 Przez chwilę panowało milczenie. Przerwał je „Fryga“. Rzekł:
 — No, panie mecenasie, interes zdaje się być pilny... Możebyśmy przystąpili do rzeczy?
 Adwokat mimowoli uśmiechnął się. Zauważył:
 — W gorącej wodzie pana kąpali.
 Po chwili ciągnął.
 — Ma się rozumieć, nie domyślasz się pan nawet, po co pana wezwałem!..
 Teraz na „Frygę“ przyszła kolej uśmiechnąć się.
 — Przeciwnie — rzekł — nietylko domyślam się... ale więcej nawet; wprost mogę powiedzieć, że.. wiem po co?
 — Żartujesz pan!
 Po wązkich wargach „Frygi“ błądził filuterny uśmiech.
 — A oto i dowód — dorzucił. — Nieprawda, że idzie o sprawę Stefana Polnera?
 „Julek“ aż się schwycił za głowę.