Strona:Henryk Nagiel - Sęp.djvu/255

 — I zapewne ma pan mecenas rację...
 — Jakto? Przed chwilą powątpiewałeś o tem, panie Józefie?..
 — Nie o tem... Powiątpiewałem, a nawet wprost przeczyłem, ażeby Jastrzębski był sprawcą prześladowań przeciwko małemu Polnerowi, a konsekwentnie przeciw pannie Lipińskiej... Ale co do zbrodni!.. Jest to rzecz inna. Nie powiadam, ażeby był bezwzględnie jej sprawcą. Może nim być jednakowoż... Na czem pan mecenas opiera swoje przypuszczenia?
 — O, przedewszystkiem na przeczuciu...
 „Fryga“ uśmiechnął się.
 — Niby... na mój sposób.
 — A po za tem na przypuszczeniu, że dwa listy, które pan widzisz, jeden ze storublówką do „narzeczonej“ Stefana, drugi do mnie z zapewnieniem o niewinności Polnera pochodzą właśnie od Jastrzębskiego...
 „Fryga“ zamyślił się.
 — Przypuśćmy... Bezwzględnego dowodu niema. Jest wrażenie, które owego wieczoru odebrał pan mecenas w „Złotej loży“, przypuszczenie, że list, który pan Solski przez chwilę trzymał w ręku, był ten sam, który potem odebrała „narzeczona“ Stefana... Różne drobne okoliczności zdają się za tem mówić. Jest to możebne, bardzo możebne...
 B. ajent policyjny wziął dwa listy, leżące na stole, i przez chwilę przyglądał się im.
 — Co jest pewnem i bezwarunkowo niewątpliwem, to, że obydwa listy pochodzą od jednej osoby...
 Adwokat znów skinął głową.